W połowie lat 90. trzeba było mieć gitarowe struny zamiast nerwów i serce bijące w takt solówek, żeby nie zakochać się w hip-hopie. Gdy Nowy Jork tłoczył w żyły słuchaczy równie surową, co energetyczną mieszankę twardych bębnów, ciętych sampli i mikrofonowej ekwilibrystyki, polska scena dopiero powstawała.
Lata mijały, talenty hartowały się w ogniu środowiskowych sporów, a miłość do „złotej ery” rapu ze Wschodniego Wybrzeża nawet o jotę nie słabła wśród reprezentantów starej szkoły. Dopiero jednak nadejście #HiFiBandy pozwoliło lokalnym didżejom miksować zaoceaniczny boom-bap z jego krajową odmianą w sposób, który nie pozwalał oddzielić ich grubą kreską. Solowy materiał Hadesa jeszcze dobitniej pokazał, w którą stronę ciągnie warszawskiego #MC. Pomiędzy ciężarem betonu a bezmiarem kosmosu rozgrywa się również debiut RH-, duetu, w którym autor albumu „Nowe dobro to zło” połączył siły z reprezentantem składu Dwazera, gdańszczaninem ukrywającym swą tożsamość pod ksywką #RakRaczej. Po EP-ce, za pomocą której panowie zaznaczyli swoją obecność na scenie, i albumie HAOS-u początek 2014 r. przynosi ich długogrającą płytę – w całości nawiniętą do bitów Ostrego. Oszczędne, acz pełnotłuste podkłady wwiercają się w uszy i kościec, a spora czereda krajowych turntablistów wspiera raperów w zadaniu niesienia treści. Bo to o sens się rozchodzi, sens będący wypadkową pewności siebie i niezgody na zastaną rzeczywistość, zamknięty w formie zwrotek i refrenów w wersach Hadesa i Raka. #Nieufność (eufemistycznie rzecz ujmując) wobec systemu, weto wnoszone przeciwko ideologiom, które często nie są nawet poddawane pod dyskusję, i kontestacja ogólnie dziś obowiązujących, „plastikowych” relacji i zasad – to wszystko napędza MCs do ciągłego podnoszenia poprzeczki. Twardo stojąc na szarym, asfaltowym gruncie, trzeba nie lada skillsów, by dosięgać gwiazd.
#RH-
#KartySIM
#Prosto
Jeśli chcesz zdobyć jedną z pięciu płyt #RH-napisz do nas maila i odpowiedz na pytanie: Dlaczego to właśnie ty powinieneś dostać płytę?
