Jeżeli przeprowadziłoby się dzisiaj plebiscyt na najbardziej przekornych autorów współczesnego kina, Joel i Ethan Coenowie z pewnością zajęliby w nim jedną z czołowych lokat.

Zgodziliby się z tym pewnie zarówno krytycy, widzowie, jak i współpracownicy braci, nazywający ich przecież kiedyś „reżyserem o dwóch głowach”. Z każdym kolejnym filmem panowie ugruntowują swój na poły farsowy wizerunek. Twórczość Coenów najłatwiej zrozumieć chyba wtedy, gdy ich dzieła ogląda się jak kolejne odcinki popularnego serialu. Nie inaczej jest w przypadku tego najnowszego, „Co jest grane, Davis?” (skądinąd dość nieudolne tłumaczenie wieloznacznego #InsideLlewynDavis). Fabularnie to przecież zwierciadło „Poważnego człowieka”, ideowo – opowieść o samotności artysty na miarę „Bartona Finka”, a formalnie – gatunkowy koktajl niczym w „Bracie, gdzie jesteś?”. Z tym ostatnim ma zresztą więcej wspólnego, bowiem amerykańscy twórcy serwują widzom kolejną muzyczną podróż przez Amerykę, choć tym razem w mikroskali.

O ile jednak wcześniej królował bluegrass, o tyle tłem dla perypetii tytułowego Llewyna (znakomita rola Oscara Isaaca) są lata 60. i folkowa scena nowojorskiego Greenwich Village. W jednym z tamtejszych klubów wykonuje on swój pierwszy numer i tam też ostatecznie skończy. #Llewyn jest typowym prostaczkiem bożym, próbującym zaistnieć ze swoją twórczością i chwycić szczęście za nogi. Tyle że u Coenów nie zawsze to wychodzi. Tam, gdzie inni reżyserzy roztoczyliby cukierkową wizję błyskotliwej kariery, bracia, z właściwą sobie ironią, serwują coś zupełnie innego. I pomyśleć, że wszystko zaczęło się nie od żadnego „trupa w szafie”, a od czworonożnego rudzielca o wdzięcznym i znaczącym imieniu #Ulisses. Zapytani, skąd w ogóle taki pomysł, podczas jednego z wywiadów przekonywali, że nie do końca mieli precyzyjny pomysł na samą fabułę, dlatego postanowili dodać do niej… kota. Ot, cali Coenowie. Ich po prostu nie da się nie lubić.