Anoreksja i kontakty ze zmarłymi, duchy na blokowisku i zmaganie się ze śmiercią najbliższej osoby – po przeczytaniu zarysu fabuły ostatniego filmu Szumowskiej można dojść do wniosku, że reżyserka zasiliła szeregi sekty. Albo przeszła na newage’ową stronę mocy. Tymczasem nie tylko zbudowała z tych pozornie wykluczających się elementów inteligentny scenariusz, lecz także nakręciła swój najbardziej spełniony obraz od czasu „33 scen z życia”. „Ciało/Body” opowiada historię trzech osób, które w odmienny sposób radzą sobie ze stratą. Tłumiący emocje prokurator po śmierci żony szuka ratunku w alkoholu i cynizmie. W autodestrukcji konkuruje z nim jego córka anorektyczka – po kolejnej próbie samobójczej Olga trafia do ośrodka pod opiekę niekonwencjonalnej terapeutki Anny. Kobieta wkrótce zacznie utrzymywać, że kontaktuje się z matką dziewczyny. Ciało vs. dusza, racjonalizm kontra duchowość – opozycja, która już wielokrotnie bohaterom polskich filmów kazała długo wpatrywać się w dal w poszukiwaniu tego, co „większe od materii”.

Jednak dla Szumowskiej to tylko punkt wyjścia, reżyserka ogrywa karkołomną, tak lubianą przez polskich twórców metafizykę rodem z późnych filmów Kieślowskiego. Podsuwa widzowi naiwne pytanie „czy jest coś więcej?”, by w końcu przekornie je unieważnić – istotniejsze okazuje się bowiem to, co przyziemne, choćby banalna próba nawiązania kontaktu z córką. Jednocześnie Polka nie ośmiesza postawy terapeutki – szanuje wolność bohaterów w radzeniu sobie z tym uporczywym życiem. Jej czarna ezokomedia ma też największą zaletę „33 scen…” – chyba nikt inny w polskim kinie nie ma takiej śmiałości w ukazywaniu śmieszności tego, co tragiczne, komedii w dramacie, szyderstwa rzeczywistości, które uczy dystansu. Lub pozwala uwierzyć w duchy.

„Ciało/Body”
reż. Małgorzata Szumowska
obsada: Janusz Gajos, Maja Ostaszewska, Justyna Suwała
Polska 2015, 90 min
Kino Świat, 6 marca