Jak mało w kinie potrzeba, by wywołać oburzenie i wzbudzić kontrowersje. W 2015 roku wystarczy pokazać w 3D niesymulowane sceny seksu, penisa w wzwodzie i ejakulację wprost w publiczność, by zostać uznanym za prowokatora i hochsztaplera.
Takie m.in. etykiety przylepiano Gasparowi Noému po premierowym pokazie „Love” w Cannes. Twórca nie boi się dosłowności, nie ucieka też przed wulgarnością. Tworzy film będący odważną wiwisekcją związku – od stanu zakochania, przez kolejne kryzysy, próby (również erotycznej) reanimacji relacji, aż po gorzki koniec. Tyle że – w odróżnieniu od klasycznego melodramatu – historię relacji oglądamy z perspektywy łóżka.
Ciężar „Love” spoczywa na barkach (i częściach intymnych) grających tu aktorów – Karla Glusmana, Aomi Muyock i Klary Kristin. Kiedy reżyser każe im przekonać widza o uczuciowym tonażu tej historii, wtedy zatracają się bez reszty w ekstatyczności. Kiedy zaś każe im pokazać jej fizyczny aspekt, obnażają wówczas wszystko: kamera portretuje ich zespolone ciała pod najróżniejszymi kątami, z wielu perspektyw. Na początku ten nieudawany seks pasjonuje, nawet podnieca. Szybko jednak powszednieje. Gdy wrażenie szoku przemija, uwagę zwraca staranność kompozycji ognistych kadrów. Noé wciąż stawia estetykę wyżej niż seks.
Filmowi zarzuca się, że nie oferuje nic poza naiwną próbą przełamywania granic. Trudno uwierzyć mi, że twórca, który raczył nas już kilkunastominutową sceną analnego gwałtu („Nieodwracalne”) czy widokiem penetrowanej przez penisa waginy od środka („Wkraczając w pustkę” – scena ta zresztą cytowana jest w „Love”), byłby na tyle infantylny, by wierzyć w istnienie granic w sztuce, choćby tej między artyzmem a pornografią. Jeśli potraktować postać Murphy’ego, młodego egzaltowanego reżysera, który marzy o nakręceniu filmu o sentymentalnym obliczu seksu, jako autoparodię Noégo, wtedy intencje twórcy staną się jaśniejsze. Stanie za nimi bardziej chęć rozliczenia niż szokowania, autorefleksji niż odkrywania. Oglądając poczynania Murphy’ego, który w czasie grupowego seksu ze zdziwieniem odkrywa, że nie tylko on sypia z wieloma kobietami jednocześnie, czy też jego blokadę przed seksem z transseksualistą, można uświadomić sobie naiwność, z jaką zwykliśmy traktować nasze wyzwolenie.
A ci, którzy mówią, że nie trzeba spiętych w stosunku ciał i lejącej się spermy, by dojść do podobnych wniosków? O nich reżyser mówił mi wprost: „Kiedy jesteś facetem w średnim wieku i oglądasz na ekranie pięknego, jurnego i sprawnego penisa, wtedy najzwyczajniej w świecie jesteś zazdrosny. W odruchu obronnym wykrzykujesz więc, że masz do czynienia z pornografią”. Nawet jeśli to słowa na wyrost, uzmysławiają organiczną, instynktowną potrzebę rywalizacji. I z niej Noé robi sobie w swoim filmie stosowne żarty.
„Love”
reż. Gaspar Noé
obsada: Karl Glusman, Aomi Muyock, Klara Kristin
Francja 2015, 134 min
Gutek Film, 28 sierpnia
Zobacz także:
The Maccabees – Marks to Prove It
Ten londyński kwintet zawsze był raczej obietnicą niż jej spełnieniem. Grają od dziesięciu lat, ich oficjalny debiut pojawił się na rynku, gdy nowa rockowa rewolucja właśnie wydawała agonalne tchnienie, co wtedy budziło obawy o sens istnienia kolejnej gitarowej kapeli. Czytaj więcej>>
Jesień z serialami. Nowe amerykańskie produkcje, które warto mieć na oku
Wśród zapowiedzi amerykańskich stacji telewizyjnych jest kilkadziesiąt premierowych tytułów. Wiele z nich zniknie po pierwszym sezonie, sporo jest też typowych formatów o dzielnych policjantach, lekarzach i innych przedstawicielach służb, dzięki którym cała Ameryka może rano spokojnie zjeść płatki. Czytaj więcej>>
Nowy film reżysera kultowych „Historii kuchennych” i ekranizacji powieści Charlesa Bukowskiego „Factotum” – tym razem o fizyce, wzorcu z Sèvres i uczuciach. Czytaj więcej>>
1 komentarz