„Party girls don’t get hurt”, śpiewała w jednym ze swoich ostatnich przebojów Sia. Film trojga francuskich reżyserów pokazuje, że bardzo się pomyliła. Nagrodzony w Cannes Złotą Kamerą „Party Girl” korzysta z dobrze znanego schematu – oto pracownica burdelu po wielu latach zarabiania ciałem na chleb dostaje nieoczekiwaną propozycję. Jeden z klientów oświadcza się jej, oferując tym samym ucieczkę od dotychczasowego stylu życia. Ale czy kobieta jest gotowa zacząć wszystko od nowa? Podobno na zmiany nigdy nie jest za późno. W tym, romantycznym skądinąd, twierdzeniu zawiera się pewien fałsz, który twórcy tego filmu próbują obnażyć. W snutej przez siebie historii – podpartej zresztą prawdziwymi wydarzeniami z biografii matki Samuela Theisa – usiłują wskazać trudy przedstawicieli starszego pokolenia, na które natrafiają oni, kiedy to niby uśmiechnie się do nich los i da jeszcze jedną szansę na to, by wziąć życie w swoje ręce. Początkowo cała ta dywagacja na temat „chcieć, a móc” jest całkiem zajmująca, ale kolejne niepotrzebne wątki sprawiają, że film traci potencjał i wiarygodność.

„Party Girl” ma aspiracje do tego, by być brutalną wiwisekcją ograniczeń jednostki, jej zastania w miejscu, z którego nie sposób ruszyć w żadną stronę. Niestety, dostajemy nieco zbyt podrasowany dramat, który ucieka w kierunku wykoncypowanych rozwiązań fabularnych, udając przy tym rewers „Iriny Palm”. Mocną stroną tej produkcji jest Angélique Litzenburger, główna aktorka, prywatnie matka Theisa. To dzięki jej naturalności i bezpretensjonalności możemy się przekonać, ile wody w rzece musi upłynąć, zanim czas nas nauczy pogody. Jeśli w ogóle.

reż. Marie Amachoukeli-Barsacq, Claire Burger, Samuel Theis
obsada: Angélique Litzenburger, Joseph Bour, Mario Theis, Samuel Theis
Francja 2014, 96 min
Gutek Film, 15 maja