Wystawa: Karolina Breguła. Skwer

 

 Program wystaw w Królikarni na rok 2018 ogniskuje się wokół tematu rzeźby w przestrzeni publicznej, monumentu, oraz powodów dla których wznosimy, przebudowujemy lub niszczymy pomniki. Przed nami wystawy współczesnych wielkoformatowych rzeźb i Agnieszki Brzeżańskiej i Maurycego Gomulickiego, a także oparta na badaniach historycznych  wystawa Pomniki w Europie Środkowo-Wschodniej 1918 – 2018. Cykl otwiera prezentacja najnowszego projektu Karoliny Breguły (Skwer).

Jest to filmowa opowieść o społeczności niewielkiego miasta. Niespodziewanie tajemniczy, ukryty w krzaku na skwerze obiekt zaczyna komunikować się z przechodniami. Na początku szumi cicho, po czym zaczyna coraz głośniej… śpiewać. Podobno źródłem dźwięku jest  rzeźba, której nie można dostrzec wśród zarośli. Być może stoi tam zapomniana, jako pozostałość po minionym porządku. Z razu jej głos wydaje się mieszkańcom miasta przyjemny, jednakże po pewnym czasie staje się powodem ich irytacji. Coraz wyraźniej słychać treść piosenki: “chciałabym zadać wam pytanie”. Pytania jak wiadomo, bywają niewygodne. Sprzeciw społeczności  stopniowo przeradza się w zorganizowaną agresję.

Większość zdjęć do pracy (Skwer) została zrealizowana w Tajwanie, aktorzy mówią po mandaryńsku i tajwańsku.  (Skwer), nie jest jednak zapisem życia mieszkańców tajwańskiego Tainan, a stworzoną przez Bregułę uniwersalną filozoficzną przypowieścią o wspólnocie i lęku przed ujawnieniem jej bolesnych i kłopotliwych tajemnic.

Artystka łączy konwencje – fabułę, musical a nawet zapis spektaklu teatralnego, ucieka od stylistycznej i interpretacyjnej oczywistości,  jednocześnie budując całość z wielu różnorodnych elementów. Kilka scen nakręcono na azjatyckim targowisku w Warszawie z udziałem chińskich i wietnamskich mieszkańców polskiej stolicy. Tu kamera jest nerwowa, jak w zapisie dokumentalnym, rytm zmienny. W jednym z epizodów widzimy samą artystkę, która obróciwszy na siebie kamerę dokonuje desperackiej performatywnej autoanalizy. Manifestuje potrzebę podjęcia akcji, którą zderza z poczuciem bezsilności wobec nadciągającego zła.

Projekt może funkcjonować jako pełnometrażowy film kinowy, jednakże na wystawie w Muzeum Rzeźby jest to zsynchronizowana w czasie przestrzenna instalacja. Wyświetlane na 9 osobnych ekranach sceny należy oglądać w porządku chronologicznym, czasem jednak wszystkie epizody współgrają ze sobą harmonicznie zarówno na poziomie formalnym i narracyjnym. W warstwie dźwiękowej, w której szczególnie interesująca jest muzyka japońskiej śpiewaczki i kompozytorki Manami Kakudo, w momentach synchronizacji powstaje przestrzenny chóralny utwór, słyszalny we wszystkich pięciu salach galerii.

Autorem plakatu jest Jhen-fa Yan, słynny 65-letni tajwański mistrz malowanych plakatów filmowych

Producentem filmu jest galeria z (Fotoaura Institute Photography), Tainan, Tajwan.

Głównym partnerem projektu jest Instytut Adama Mickiewicza.

Projekt powstał w ramach rocznego stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Realizacja filmu:
zdjęcia: Robert Mleczko
dźwięk: Weronika Raźna 
muzyka: Manami Kakudo
montaż: Stefan Paruch

Zwiastun filmu dostępny na: https://vimeo.com/245062643
pod hasłem: Tainan

Karolina Breguła – (ur. 1979) Polska artystka współczesna działająca na pograniczy sztuki i filmu, autorka instalacji, happeningów, wideo i fotografii.

Pierwszy szeroki rozgłos przyniosła jej seria fotografii na billboardach Niech nas zobaczą (2003). Po tej silnie zaangażowanej społecznie kampanii artystka skupiła się na pracach wideo (m.in. laureatka konkursów Spojrzenia 2013 i The 19th Contemporary Art Festival Sesc Videobrasil 2015). W 2010 roku rozpoczęła prowadzenie Biura tłumaczeń sztuki, w którym specjaliści z innych dziedzin odpowiadali na zapytania dotyczące dzieł (choć nie zawsze zgodne z kanonicznymi interpretacjami).

W ostatnich latach jej prace zaliczyć można do nurtu określanego mianem „kino-sztuki”. To między innymi Fire-Followers (2013) – paradokumentalna opowieść o mieście, które przez wieki nawiedzane było przez pożary, Obraza (2013) – o kontroli w sztuce, Biuro budowy pomnika (2016) – poświęcone konfrontacji z utratą domu i próbom redefinicji tożsamości w nowym miejscu, Wieża (2016 ) – o grupie ludzi mieszkających w tym samym betonowym bloku i planujących budowę wieży z cukru na swoim osiedlu, nawiązujący do dziedzictwa modernizmu w Europie.

Jej prace pokazywane były na wystawach m.in. w: Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Warszawa; Muzeum sztuki w Kalmar, Szwecja; Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia, Gdańsk; DB Kunsthalle, Berlin; Jewish Museum, Nowy Jork; Alternative Space Loop, Seoul; Galeria Studio, Warszawa; Göteborg International Biennial for Contemporary Art, Göteborg. Prace bliskie sztuce filmowej brały udział w pokazach i festiwalach m.in.: Festiwal Filmowy w Gdyni; FILMPOLSKA Film Festival, Belin; FidMarseille Film Festival 2016, Marseille; Kyiv International Short Film Festival 2016; Artists’ Film Biennial, ICA, Londyn. Reprezentowała Rumunię na 55. Biennale Sztuki w Wenecji.

główna kuratorka: Agnieszka Tarasiuk

Wystawa w Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni
6 marca 2018 – 27 maja 2018

Otwarcie: 4 marca 2018, godz. 18.00

Oddział Muzeum Narodowego w Warszawie Puławska 113a / 02-707 Warszawa +48  22 843 15 86

wtorki–niedziele: 11.00–18.00 / czwartki: 11.00–20.00
wstęp wolny

www.krolikarnia.mnw.art.pl

 

Dodaj komentarz

-->