Sonata widm
Na potrzeby spektaklu powstał nowy przekład „Sonaty widm”. Autorką jest Anna Topczewska.
Tłumaczenie dramatu na język polski zostało dofinansowane ze środków Swedish Arts Council.
Reżyseria, scenografia, dźwięk: Markus Öhrn
Rzeźba: Wojciech Pustoła
Rzeźba harfy: Tilda Lovell
Wideo: Jakob Öhrman
Reżyseria świateł: Marta Pruska
Interpretacja Walkirii: Linus Öhrn i Janne Lounatvuori
Adaptacja Trio fortepianowego D-dur „Duch”, op. 70 nr 1 Ludwika van Beethovena: Jan Duszyński
Obsada: Ewa Dałkowska, Bartosz Gelner, Helena Gąsiejewska, Małgorzata Hajewska-Krzysztofik, Wojciech Kalarus, Marek Kalita, Maria Łozińska, Joanna Niemirska, Jakob Öhrman, Piotr Polak, Jacek Poniedziałek, Magdalena Popławska.
Asystent reżysera: Romuald Krężel
Asystenci do spraw kostiumów: Krystian Jarnuszkiewicz, Katarzyna Sankowska
Wykonanie masek: Julia Cieślak
Asystentka do spraw wideo: Hanna Maciąg
Producentka: Anna Czerniawska
Asystentka produkcji: Ewa Towarek
Warsztaty bondage: Dasniya Sommer
Spektakl dla widzów w wieku od 16 lat.
Wszystkie spektakle z angielskimi napisami.
Uwaga – w spektaklu wykorzystywane są światła stroboskopowe.
1-3 grudnia 2017
Spektakl dla widzów w wieku od 16 lat.
PL/ENG Wszystkie spektakle z angielskimi napisami / English Subtitles
Uwaga – w spektaklu wykorzystywane są światła stroboskopowe.
Premiera: 20 stycznia 2017
Małe muzyczne improsceny
Motywem przewodnim cyklu koncerto-warsztatów projektu jest improwizacja muzyczna. Scenariusze opracowane we współpracy z autorytetami sceny improwizacji współczesnej będą wzbogacone nagraniami utworów w wykonaniu dzieci. Kontakt dzieci z zaproszonymi do projektu wirtuozami improwizacji oparty na wspólnym muzykowaniu da dzieciom szansę wejścia zarówno w rolę widza jak i artysty.
2 grudnia 12:00-15:00
Prowadzenie: Dagna Sadkowska
Gość specjalny: Jerzy Rogiewicz
Na trzy czwarte, siedem ósmych i dwie drugie – takty krótkie, takty długie jak dżdżownice i przecinki -dobry puls i dobre minki. Chłopaki i dziewczyny zapraszamy do rytmicznej improwizacji na małych i dużych instrumentach perkusyjnych.
Jerzy Rogiewicz – kompozytor i perkusista. Współtwórca i członek wielu formacji wykonywujących muzykę improwizowaną. Współpracuje z takimi artystami, jak: Marcin Masecki, Gaba Kulka, Joanna Duda i inni. Wraz z Piotrem Domagalskim i Jackiem Kitą założył w 2005 roku zespół Levity. Współtwórca i członek duetu Jerz Igor. Kurator, organizator i inicjator wielu fantastycznych inicjatyw edukacyjnych.
Dagna Sadkowska – skrzypaczka, solistka i kameralista członkini i współzałożycielka zespołu muzyki współczesnej Kwartludium, edukatorka, autorka cyklu „Muzyczne Obrazy” realizowanego we współpracy i w przestrzeni Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, autorka „Internetowego Zbioru do Edukacji Muzycznej”, kuratorka i pomysłodawczyni „Warszawskiej Jesieni Klubowo”, pomysłodawczyni cyklu koncertów dla dzieci i dorosłych „Dzika Klasyka” oraz „Mała Dzika Klasyka”, członkini grupy nadzorującej europejski projekt promujący muzykę współczesną „New:Aud”, pracowniczka Gimnazjum Przymierza Rodzin nr 2 z 21 letnim stażem pracy w zawodzie nauczyciela.
02.12 godz.12:00
Malleus Maleficarum – czarownice w światowym kinie
Magia, siły nieczyste – to wierzenia obecne wśród ludów pierwotnych na całym świecie. Czarownice obwiniano za klęski żywiołowe, pomór bydła, poronienia i bezpłodność. Wierzono, że rzucają uroki, sporządzają miłosne mikstury. Za czarownice uznawano zarówno stare znachorki, jak i kobiety, odrzucające awanse amantów, czy te nazbyt jawnie okazujące swoją seksualność. Zbiorowa histeria skutkowała polowaniami i procesami sądowymi: podczas tortur sądy świeckie oraz inkwizycja skatowały setki tysięcy niewinnych kobiet. W Europie apogeum polowań przypada na okres reformacji, ostatnie stosy zapłonęły w XVIII wieku. Dzisiaj w wypowiedziach polityków oraz kościelnych hierarchów powraca retoryka i sposób myślenia o kobietach jako istotach opętanych przez diabła. Mężczyźni nadal uzurpują sobie prawo do decydowania o kobiecym ciele. W 2017 roku przypada 530. rocznica publikacji Młota na czarownice, traktatu o tym, jak drogą tortur wypędzać diabła z kobiet. Oglądając dziś postaci czarownic, od kina niemego po indonezyjskie kino grozy, warto przypominać do czego prowadzi nienawiść i wiara w gusła.
Tomasz Kolankiewicz – programista filmowy, współpracujący z telewizją i festiwalami filmowymi. Stara się przybliżać widzom filmy od klasyki po niszowe kino gatunkowe. Jest autorem kilkudziesięciu przeglądów filmowych, wśród nich przeglądów szwedzkiego i amerykańskiego kina niemego, filmów Piera Paola Pasoliniego, Fritza Langa, Vittora de Siki, Davida Lyncha oraz retrospektyw mało znanych prądów filmowych. Na Festiwalu Filmowym w Gdyni prowadzi sekcję poświęconą zapomnianemu kinu gatunkowemu z Polski.
4 grudnia 19:00
Dzień gniewu
Reżyseria Carl Theodor Dreyer
W wiosce w XVIII-wiecznej Danii płonie na stosie oskarżona o czary stara kobieta. W tym czasie młoda żona pastora zakochuje się w jego synu. Na nią również padają oskarżenia o czary. Czy stanie się kolejną ofiarą tytułowego gniewu? Pięknie sfilmowany obraz Duńczyka Carla Theodora Dreyera – jednego z wielkich twórców przełomu kina niemego i dźwiękowego, reżysera wielokrotnie nagradzanych arcydzieł: „Męczeństwa Joanny d’Arc”, „Wampira”, „Gertrudy” czy „Słowa”. Film odczytywano jako ukrytą krytykę nazistowskich metod śledczych.
15 stycznia 19:00
Odgłosy
Reżyseria Dario Argento
Włochy, 1977
Czas trwania: 98 min
Suzy Bannion przyjeżdża studiować balet do prestiżowej szkoły baletowej: Tanz Academy w niemieckim Fryburgu. Posępna budowla okazuje się skrywać mroczną tajemnicę.
Ciekawie operujący obrazem i dźwiękiem kultowy film Dario Argento – mistrza włoskiego kina grozy, jednego z najważniejszych twórców horrorów na świecie. Pierwsza część tzw. „Trylogii Trzech Matek”, którą uzupełniają filmy „Inferno” i „Matka łez”. Film jest luźną adaptacją XIX wiecznego opowiadania Thomasa De Quinceya pt „Suspiria de Profundis”.
12 lutego 19:00
Lejak
Reżyseria H. Tjut Djalil
Tajlandia, 1981
Czas trwania: 116 min
Australijka Cathy pracując nad książką trafia na wyspę Bali. Poznaje tam wiedźmę, która stosując czarną magię zamienia ją w lejaka – balijskiego wampira, który składa się z głowy i wiszących u szyi wnętrzności. Jako lejak poluje na ciężarne kobiety żeby wyssać z nich ich płód i dzięki temu zdobyć moc. Czy kobieta uwolni się spod działania czaru?
Najgłośniejsza indonezyjska produkcja kina eksploatacji kierowanego na rynek międzynarodowy. Filmy tego nurtu powstawały przy niskich budżetach i czerpały pełnymi garściami z balijskich wierzeń i legend wykorzystując je do budowania nastroju grozy i egzotyki.
04.12 godz.19:00
15.01.2018 godz.19:00
12.02.2018 godz.19:00
Mikroteatr
16 minut, 4 reflektory, 2 mikrofony, 1 rzutnik, 1 walizka z rekwizytami – tyle mieli do dyspozycji uczestnicy projektu „Mikroteatr”. Przez dwa minione lata na zaproszenie Komuny//Warszawa swoje mikroprzedstawienia przygotowało kilkunastu najciekawszych twórców polskiego teatru młodego i średniego pokolenia. „To były ćwiczenia z teatralnego samoograniczenia – mówi kurator całości Tomasz Plata. – Prowadzone z przekonaniem, że w czasach niepokoju warto przypomnieć sobie w teatrze o strategiach partyzanckich”. Zakończyło się sukcesem: Mikroteatr był wielokrotnie wymieniany jako jedno z najważniejszych rodzimych wydarzeń teatralnych ostatnich miesięcy, niektóre z mikroprzedstawień były wskazywane przez krytyków wręcz jako spektakle sezonu. Mikroteatr w Nowym Teatrze to podsumowanie tej przygody: siedem najważniejszych przedstawień całego cyklu. The Best of Mikroteatr.
06.12 godz.18:30
Agnieszka Jakimiak „Mikro Teatr”
Anna Karasińska „Urodziny”
Romuald Krężel, Monica Duncan „La Dolce Vita”
Ania Nowak „Bez tytułu”
Anna Smolar „Mikro Dziady”
Weronika Szczawińska, Piotr Wawer Jr „tempo, tempo”
Wojtek Ziemilski „Przedstawienie”
Bilety:
normalny 50 PLN
ulgowy 35 PLN
wejściówka 20 PLN
Produkcja: Komuna // Warszawa
Biblia. Rdz 12-25
Spektakl w wyobraźni widza
Nowy Teatr i CENTRALA przedstawiają drugą cześć trylogii na podstawie Księgi Rodzaju. Michał Zadara inscenizuje historię Abrahama.
Było tak: Abraham i Sara całe życie chcieli mieć dzieci. A kiedy w końcu Bóg dał im dzieci, okazało się, że może je także z powrotem odebrać. Był też Lot, jedyny sprawiedliwy i jedyny ocalony ze zgładzonego za karę miasta. Była też Hagar uciekinierka i wypędzona, która przyciągała anioły.
Spektakl, który zawiera ważne lekcje i fascynujące opowieści zarówno dla rodziców, jak i dla dzieci. Dla wszystkich od 6 do 166 lat.
W pierwszej części trylogii widzowie współtworzyli biblijny świat malując scenografię. Tym razem spotkają się w innym wymiarze. Widz stanie się współtwórcą, a zarazem bohaterem spektaklu, ponieważ druga część odgrywa się w sferze dźwięku. Głównym mechanizmem stwarzania będzie wyobraźnia. Nie ubrudzimy się już farbą – musimy wyostrzyć inne zmysły.
7-11 grudnia 2017
Reżyseria i scenariusz: Michał Zadara
Głos: Michał Zadara
Występuje: Maja Amsterdamska
Scenografia: Robert Rumas
Muzyka: Jan Duszyński, Michał Zadara
Produkcja: Fundacja Nowych Działań
Koprodukcja: Centrala, Nowy Teatr
Premiera ostatniej części odbędzie się na wiosnę 2018 roku.
Bilety: 35 zł
Dofinansowanie ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Czytaj, nie czekaj. Awantury o książki. Cykl spotkań Sylwii Chutnik
Wbrew zastraszającym statystykom dotyczącym czytelnictwa w Polsce Sylwia Chutnik zaprasza do wspólnego poznawania literatury i rozmawiania o niej. Bierze na warsztat nowości wydawnicze i zachęca też do nawiązywania do swoich fascynacji książkowych.
Sylwia Chutnik – pisarka i felietonistka, propagatorka czytania, współautorka programu Barłóg Literacki, działaczka społeczna. Ukończyła kulturoznawstwo oraz Gender Studies na UW. Autorka powieści i opowiadań. Nominowana do Nagrody Nike w 2009, 2012 i 2015 roku. Laureatka Paszportu Polityki za rok 2008.
7.12 / 19:00
Marek Hłasko „Wilk”
Przedwojenny Marymont w cudem odnalezionej pierwszej powieści Hłaski, wydanej dopiero po sześćdziesięciu latach od jej napisania. Biedna dzielnica biednych ludzi wydaje się znajoma – bo chociaż historia dotyczy przedwojennych czasów, to nadal znamy takie kamienice, podwórka, brak perspektyw. A może to jednak produkcyjniak i koślawa w stylu ballada podwórzowa?
18.01 / 19:00
Margaret Atwood „Opowieści podręcznej”
Bez tej książki ani rusz. Serial, a potem wykorzystanie tytułowych postaci w protestach na całym świecie przeciwko polityce Donalda Trumpa. Co jest w tej powieści, że po latach jej treść wraca do nas ze zdwojoną siłą?
15.02 / 19:00
Nathan Hill „Niksy”
Objawienie ostatnich miesięcy, amerykańska powieść o pokoleniu hipisów i współczesnym świecie. Jest ucieczka matki głównego bohatera, uzależnienie jego kolegi od gier komputerowych oraz mrzonki o byciu wielkim pisarzem, upierdliwy wydawca i nieszczęśliwa miłość – taka dziecięca, która nie chce się skończyć. A nad tym wszystkim czuwają elfy, duchy i Allen Ginsberg. Dużo stron, ale przeczytacie w sekundę.
15.03 / 19:00
Fiodor Dostojewski „Idiota”
Czy książę Lew Myszkin przetrwałby we współczesnych czasach. A może takich postaci jest wokół nas wiele, tylko wartości przez nich wyznawane są już nieistotne? Wielkie dzieło w nowej odsłonie.
19.04 / 19:00
Hanna Krall „Sublokatorka. Okna”
Spotykamy się w 74. rocznicę wybuchu powstania w getcie warszawskim. Dlatego opowiadanie „Sublokatorka” o dwóch kobietach wplątanych w historię – własną i narodu. Oraz „Okna” – zamordowany Grzegorz Przemyk i jego matka, poetka Barbara Sadowska. Oszczędna narracja, maksymalna ilośc emocji.
W maju i w czerwcu – książki wybrane przez Was.
Świetlica Nowego Teatru, Madalińskiego 10/16
07.12 godz.19:00
18.01 godz.19:00
wstęp wolny
Spotkania będą rejestrowane.
Wykłady Wojtka Ziemilskiego: Teatrze, do cholery, skup się!
Po czasach królowania postmodernistycznych zabaw dystansem nadszedł czas teatru przewrotnie angażującego. Taki teatr buduje wydarzenia, które wykraczając poza proste antagonizmy fikcja-rzeczywistość czy pasywność-(inter)aktywność, stawiają widza w roli partner-in-crime. To on jest ostatnim, najważniejszym ogniwem tego układu i jego spojrzenie staje się ostatecznym wyzwaniem inscenizacyjnym. Wszystko to zawiera w sobie nieco (ale tylko nieco!) utopijną perspektywę spektaklu jako wydarzenia, a więc czegoś, co jest znaczącą, poważną częścią życia tego, kto mu towarzyszy.
Widz jako towarzysz spektaklu. Tak, to jest dobry punkt wyjściowy.
Wojtek Ziemilski – reżyser teatralny, artysta wizualny. Tworzy prace na pograniczu dyscyplin, wykorzystujące różnorodność form sztuk performatywnych. Jego spektakle eksplorują możliwości teatru dokumentalnego – „Mała narracja”, „Prolog”, „W samo południe”, „Kosmologia rozdrażewska”, „Pigmalion”. Często pracuje z aktorami nieprofesjonalnymi. Założyciel Ośrodka Sztuki XS, współtwórca akcji Golgota Picnic Polska, współpracuje z galerią BWA Warszawa. Prowadzi zajęcia z nowych nurtów teatralnego eksperymentu w Akademii Teatralnej w Warszawie i na Uniwersytecie Warszawskim.
11 grudnia
Teatrze, do cholery, skup się!
Teatr rozproszony, rozkojarzony, gubiący wątki, inteligentnie przeplatający i sprytnie plotący trzy po trzy. Błyskotliwie rozpaplany. Znamy to. Do bólu. Istnieją alternatywy. Wykład będzie praktycznym wprowadzeniem do jednej takiej próby skupienia się – Real Time Composition – techniki stworzonej przez portugalskiego choreografa João Fiadeiro, wykorzystywanej zarówno w sztukach performatywnych, jak w nauce.
Minione:
18 września
Jak powinien wyglądać wykład o teatrze?
Inaczej? Czy wykład o teatrze powinien być inny? Jaki? Jeśli założyć, że jako wystąpienie publiczne jest performansem – jak zrobić, żeby mówienie przełożyło się na realne oddziaływanie? Co by to miało znaczyć?
Wspólnie poszukamy możliwych strategii performatywnych wystąpienia publicznego.
Teatr rozumiany jako wykład – lecture performance (tłumaczony czasem jako wykład performatywny) – podejmuje wyzwanie sprawczości. Przyjrzymy się strategiom artystycznym takich wykładów.
Z perspektywy akademickiej lecture performances wydać się mogą ekscentryczne. Tymczasem z punktu widzenia teatralnego służą odbudowaniu relacji z widzem, ale też wiarygodności i wpływu.
9 października
Naprawdę serio w realu autentycznie, czyli o przekonywaniu w teatrze.
Jak przekonać widza? Nie do konkretnej sprawy. Jak go przekonać, że to, co dzieje się przed jego oczami, uczestniczy w jego życiu, że jest performatywne, że się na coś przekłada? Że nie jest „metaforą rzeczywistości”, ale w niej głęboko siedzi, tkwi, wierci się, czy grzebie? (I czy w ogóle tego potrzebujemy?) Wykład o zmianach wrażliwości i języka teatralnego. O widzu, jego wątpliwościach i chęci współpracy. Towarzyszyć nam będą myśli Allana Kaprowa oraz starcie Wittgensteina z Baudrillardem.
13 listopada
Jak odbudować świat. Devising.
Wszystko legło w gruzach. Całą tę misterną konstrukcję dramatyczną przez tyle wieków sztukowaną w parę dekad szlag trafił. No dobrze, może nieco dramatyzuję, ale dla dobra wykładu, przyjmijmy, że budzimy się rano i scena jest pusta. Spotykamy się na zgliszczach i zaczynamy od zera. Teatr ex nihilo. Bez choćby resztek wygodnego zabezpieczenia tekstu. Anglosaska tradycja(!) devising właśnie z tego czerpie siłę. Z możliwości jakie daje opustoszony krajobraz. Nie wiemy, dokąd zmierzamy. Wiemy, że jesteśmy grupą ludzi zaangażowanych w to samo przedsięwzięcie. Mamy ze sobą pewne narzędzia „twórcze”. I przekonanie o wielkim potencjale tego, co każdy przynosi ze sobą.
Wstęp wolny
Aurora. Alessandro Sciarroni
Alessandro Sciarroni bada takie pojęcia, jak odporność, wysiłek i koncentracja, przenosząc w teatralny kontekst autentyczne aktywności.
Przedstawienie z udziałem niewidomych graczy w Goal Ball, wychodzące od refleksji na temat upływającego czasu, sportu i niepełnosprawności – rodzaj rekonstrukcji meczu w warunkach teatralnych. „Aurora” to trzecia część trylogii Sciarroniego “Will you still love me tomorrow?”, w której bada on takie pojęcia, jak odporność, wysiłek i koncentracja, przenosząc w teatralny kontekst autentyczne aktywności (żonglerka, taniec ludowy czy goalball).
Po spektaklu zapraszamy na pokaz filmu dokumentalnego Cosimo Terlizziego „Aurora – a creative process”. Reżyser podgląda z kamerą powstawanie przełamującej konwencje Aurory. Śledzi proces twórczy, rozmawia z choreografem Alessandro Sciarronim i z wykonawcami: niewidomymi sportowcami, którzy zamienili boisko na scenę, by odkrywać nieznane przestrzenie sztuki.
W przeddzień spektaklu i pokazu filmu odbędą się warsztaty dla dzieci z tworzenia zabawek dla niewidzących i słabowidzących. W godzinach wieczornych twórcy spektaklu zapraszają na warsztaty z techniki gry goalball.
12.12 godz.19:00
koncepcja, reżyseria: Alessandro Sciarroni
światła: Rocco Giansante
dźwięk: Pablo Esbert Lilenfeld
dramaturgia: Alessandro Sciarroni, Sergio Lo Gatto
współpraca artystyczna: Francesca Foscarini, Francesca Grilli, Matteo Maffesanti, Eric Minh Cuong Castaing, Cosimo Terlizzi
Wydarzenia towarzyszące:
Otwarte warsztaty dla dzieci, tworzenie zabawek dla dzieci słabowidzących i niewidomych
11 grudnia / 13:00
Otwarte warsztaty z techniki gry goalball
11 grudnia /19:00
Cosimo Terlizzi (Włochy), AURORA – A CREATIVE PROCESS, pokaz filmu
12 grudnia / 20:00
produkcja: corpoceleste_C.C.00#
Projekt PERFORMING EUROPE sezon 1
Kurator: Edyta Kozak
Organizator: Fundacja Ciało/Umysł
Współorganizator: Nowy Teatr
Projekt realizowany przez Fundację Ciało/Umysł w ramach projektu PERFORMING EUROPE 2020 dofinansowanego przez: program Unii Europejskiej Kreatywna Europa – apap (Advancing Performing Arts Project), Miasto st. Warszawa oraz Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Wstęp wolny
Odbiór bezpłatnych wejściówek w kasie teatru
Więcej informacji o wydarzeniach na www.cialoumysl.pl
Pure. Solo Ramony Nagabczyńskiej
Solo Ramony Nagabczyńskiej podejmuje temat naturalności ciała, przywołując koncepcję ur-materii Tadeusza Kantora. Ur-materia to byt poprzedzający iluzję, autonomiczna pre-egzystencja samej przestrzeni teatru. Ur-materia jest kluczem, którym choreografka bada przestrzeń własnego ciała. Pytanie o to, na ile jest to przestrzeń oswojona, a na ile obca, jest pytaniem o pierwotną relację – matrycę ruchu i znaczenie tańca. Umiejscowienie ciała tancerza na punkcie styku dyskursywnej kultury i intuicyjnej natury, rzuca nowe światło na funkcje i istotę tańca. Cielesność nie jest oczywistością, lecz wymaga ponownego odczytania.
Kontekst ur-materii tasuje przynależące ciału kategorie szaleństwa, fizjologii i seksualności, wprowadza także problem pełni – a więc przekroczenia ciała. Solo pURe to cykl poddany rekompozycji, próba odpowiedzi na pytanie, czy istnieje i czym może być pierwotność dzisiaj.
14.12 godz.20:00
Choreografia, koncepcja, wykonanie: Ramona Nagabczyńska
Muzyka: Max Richter na podstawie Czterech pór roku Antonio Vivaldiego
Reżyseria świateł: Ramona Nagabczyńska, Maciej Połynko
Produkcja: Teatr Maat
Partner: Centrum w Ruchu
Kurator programu tańca Radykalna bliskość: Mateusz Szymanówka
Bilety:
normalny 35
ulgowy 25
wejściówka 20
Wycieka ze mnie samo złoto
Wielu kobietom pragnienie, by urodzić dziecko, wydaje się oczywiste: jest silne i nie podlega wątpliwościom. Co jednak, jeżeli pragnienie to zostaje odrzucone, podlegając jednocześnie kategoriom prawa? W swojej nowej pracy „Wycieka ze mnie samo złoto“ Piotrowska-Auffret bada ten obszar. Artystka opiera się zarówno na osobistej historii, jak i na narracjach innych kobiet, by podążyć za kobiecym pragnieniem posiadania dzieci poprzez sieć polityk reprodukcji, rozmaitych obietnic, ideologii i prób wykorzystywania oraz przyglądając się relacji między życiem prywatnym a zawodowym.
Jak dużo inwestujemy w pracę i życie? Jaką wartość nadajemy temu co produkujemy i reprodukujemy w celu spełnienia osobistego pragnienia? A w pracy, w sztuce? Jak daleko możemy się posunąć? I dlaczego?
„Wycieka ze mnie samo złoto“ jest drugim spektaklem choreografki Renaty Piotrowskiej-Auffret we współpracy z dramaturżką Bojaną Bauer. Pierwsze przedstawienie „Śmierć. Ćwiczenia i wariacje“ powstało w 2014 roku.
15-16.12 godz.20:00
Koncepcja, choreografia: Renata Piotrowska-Auffret
Wykonanie i teksty: Renata Piotrowska-Auffret i goście
Współpraca: Karolina Kraczkowska, Aleksandra Osowicz
Dramaturgia: Bojana Bauer
Współpraca dramaturgiczna: Renata Piotrowska-Auffret
Współpraca przy redakcji tekstów: Michał Kurkowski
Światło: Monika Krześniak
Oprawa wizualna: Aleksandra Osowicz
Muzyka: wybór Renata Piotrowska-Auffret i goście
Organizatorzy: Fundacja Burdąg, Centrum w Ruchu
Kooprodukcja: MAAT Festiwal
Partnerzy: Nowy Teatr, Wawerskie Centrum Kultury, Instytut Adama Mickiewicza
Wydarzenie w ramach Centrum w Procesie
Spektakl współfinansowany przez m. st. Warszawa.
Spektakl jest częścią programu „Radykalna bliskość“ / kurator: Mateusz Szymanówka
Podziękowania dla Magdaleny Ptasznik, Eleonory Zdebiak, Mary Szydłowskiej, Agaty Maszkiewicz oraz Teatru Ochoty za udostępnienie sali.
Bilety:
normalny 35
ulgowy 25
wejściówka 20
Zew Cthulhu
17 grudnia spektakl z napisami w języku angielskim / 17th December English Subtitles
Bilety można nabyć w kasie teatru oraz serwisie e-bilet.pl.
Reżyseria: Michał Borczuch
Scenariusz, dramaturgia: Tomasz Śpiewak
Scenariusz oparty częściowo na improwizacjach aktorskich
Scenografia, kostiumy: Dorota Nawrot
Muzyka: Bartosz Dziadosz Pleq
Reżyseria świateł: Jacqueline Sobiszewski
Asystentka reżysera: Sylwia Merk
Obsada: Dominika Biernat, Bartosz Gelner, Małgorzata Hajewska-Krzysztofik, Zygmunt Malanowicz, Monika Niemczyk, Marta Ojrzyńska, Piotr Polak, Jacek Poniedziałek, Krzysztof Zarzecki
Bilety: 60/50/40/30 zł
Wejściówki: 20 zł
Spektakl dla widzów powyżej 16 roku życia
Czas trwania: 2 h 10 min.
Częścią spektaklu jest rzeźba “Üsküdar” Jana Domicza oraz prace z cyklu “Long day’s journey into the night” Mateusza Choróbskiego.
Dzięki uprzejmości Galerii Wschód.
„Wychodząc od działania”
Maria Stokłosa rezygnuje z próby stworzenia zamkniętej formy spektaklu. Punktem wyjścia jest rozwijanie praktyki improwizacji ruchowej, która zmienia swój kształt w zależności od miejsca, czasu i widowni – energii, którą generuje. Projekt rozpoczął się w 2015 roku, kiedy filadelfijska artystka Meg Foley zaprosiła Marię Stokłosę do współpracy nad rozwojem praktyki Action is primary. Obecnie obie choreografki kontynuują pracę nad solowymi spektaklami, wymieniając rezultaty badań podczas regularnych spotkań online. W kształtowaniu kolejnych pokazów pomagają Marii Stokłosie zaproszeni przez nią twórcy – rzeźbiarka Alicja Bielawska, dramaturżka Eleonora Zdebiak, reżyserka światła Karolina Gębska oraz “świadkowie” – regularnie zmieniający się artyści i teoretycy, m.in. badaczka tańca Katarzyna Słoboda, choreografki Maija Reeta Raumanni i Anna Nowicka. Łącznie, od maja do grudnia 2017 roku, powstanie czterdzieści performansów.
„Wychodząc od działania” to spektakl, który nigdy nie będzie miał premiery, nigdy nie powstanie końcowy produkt. Jego siła, wynikająca z ciągłego negocjowania własnej tożsamości, to zdolność do transformacji, w której jedyną stałą jest ciągła zmiana uwagi.
17.12 godz.20:00
18.12 godz.18:00
19.12 godz.18:00
Choreografia, wykonanie: Maria Stokłosa
Współpraca: Alicja Bielawska, Maija Reeta Raumanni, Katarzyna Słoboda, Eleonora Zdebiak
Produkcja: Katarzyna Sztarbała
Dofinansowanie: Miasto Stołeczne Warszawa
Kurator programu tańca Radykalna bliskość: Mateusz Szymanówka
Bilety:
normalny 35
ulgowy 25
wejściówka 20
Więcej http://fundacjaburdag.com/blog/maria-stoklosa-wychodzac-od-dzialania/
Po prostu skandal
18.12 godz.19:00
29.01.2018 godz.19:00
Cyprian Kamil Norwid rozpoczyna swój traktat Milczenie pytaniem „Czy śpiącego można przebudzić grzecznie?”. Czy da się przenieść widzów/czytelników w inną rzeczywistość niż ta, w której funkcjonują codziennie, w sposób łagodny, w kokonie bezpieczeństwa? Norwid odpowiada przecząco: „każdy nowy pomysł lub wynalazek, o ile jest początkującym lub posiłkującym nowe koło rzeczywistości” odpycha i rodzi sprzeciw. Przyglądając się skandalom, które co rusz wybuchają w świecie kultury, wydaje się, że współczesną sztukę tworzą same „nowe pomysły i wynalazki”, oburzające dzieła geniuszy. Społeczeństwo nie chce się przebudzić, dlatego słowo skandal słyszymy coraz częściej. Czy tylko skandal może jednak przebudzić śpiącego i czy każdy widz musi być „śpiącym”? Odwołując się do greckiej etymologii słowa skandal (skandalon, czyli pułapka podłożona wrogowi po to, by ten się potknął, przeszkoda), spróbujemy przemyśleć nasze sposoby rozumienia skandalu na nowo? Czym skandal jest w kontekście społecznym, a czym w subiektywnym doświadczeniu widza? Jaki rodzaj brutalności ze sobą niesie? Jaki rodzaj relacji z widzem wytwarza?
dr Dorota Semenowicz – dramaturżka, kuratorka, teatrolożka. Od 2009 roku pracuje w dziale literackim Teatru Narodowego w Warszawie i w dziale programowym Malta Festival Poznań. Absolwentka Uniwersytetu Paris III Sorbonne-Nouvelle w Paryżu (teatrologia, literaturoznawstwo). Autorka książki „To nie jest obraz. Romeo Castellucci i Socìetas Raffaello Sanzio” (2013), której rozbudowana wersja angielska ukazała się nakładem wydawnictwa Palgrave Macmillan w 2016 roku. Redaktorka prac zbiorowych, m.in. „García. Resztki świata” (2014) i, wraz z Katarzyną Tórz, „Wykluczeni. Między estetyką a etyką” (2012) oraz „Polityka wyobraźni – scena flamandzka” (2011).
18 grudnia
Anatomia skandalu 1: Sul concetto del Volto nel Figlio di Dio
Spektakle Romea Castellucciego wywołują w widzu jednocześnie złość i zachwyt, opór i fascynację, oczarowują zmysły i intelektualnie prowokują. Widz dopełnia swoim spojrzeniem budowany przez reżysera obraz i jest niezbędnym jego elementem, ale relacja między nim a sceną często powstaje na zasadzie konfliktu. Spektakl „Sul concetto di Volto nel Figlio di Dio”, choć przez wielu uznawany za artystyczne wyznanie wiary, wywołał w Paryżu otwarte protesty grup katolickich. Pokażemy, jak przebiegały te protesty, a także przyjrzymy się samemu spektaklowi.
29 stycznia
Anatomia skandalu 2: „Hańba” J. M. Coetzeego
„Hańba”, najgłośniejsza powieść południowoafrykańskiego noblisty J. M. Coetzeego, w ojczyźnie autora wywołała wielkie poruszenie. Rząd RPA oficjalnie oskarżył pisarza o rasizm. Jak przebiegały polemiki toczące się wokół książki i czy jej kontrowersyjność związana jest tylko z kontekstem południowoafrykańskim? Jak przemoc funkcjonuje w tekście, skoro kluczowa scena wcale nie jest opisana? Czym jest przemoc tego tekstu? Zastanawiając się nad oddziaływaniem powieści, zestawimy ją z fragmentami spektakli nią inspirowanych.
26 lutego
Anatomia skandalu 3: „Zbombardowani” Sarah Kane
Prapremiera debiutanckiej sztuki Sarah Kane odbyła się w 1995 roku, wywołując z jednej strony lawinę oskarżeń i drwin; z drugiej – dając początek nowemu teatralnemu ruchowi znanemu jako „in-yer-face”. Choć twierdzono, że fascynacja twórczością Kane jest chwilowa, obecnie krytycy wymieniają jej sztuki obok dzieł największych autorów XX-wiecznego teatru. Jaki potencjał przekroczenia „Zbombardowani” niosą dzisiaj? Dlaczego w Polsce większy skandal wywołała inscenizacja „Oczyszczonych” niż „Zbombardowanych”?
26 marca
Anatomia skandalu 4: Zwierzę na scenie
Przyjrzymy się włoskiemu spektaklowi „Genet a Tangeri” Magazzini Criminali z 1985 roku i przedstawieniu Rodriga Garcíi „Wypadki: zabić, żeby zjeść” pokazywanemu we Wrocławiu w 2009 roku. W pierwszy spektakl wpisano zabicie konia w rzeźni, gdzie odbywał się pokaz; w drugim aktor uśmiercał na scenie homara w taki sposób, w jaki przygotowuje się go do konsumpcji w restauracjach. Oba spektakle wywołały skandal, choć ukazywały na scenie to, co dzieje się na co dzień, za naszą wiedzą.
30 kwietnia
Anatomia skandalu 5: Exhibit B
W 2014 roku, trzy miesiące po demonstracjach przeciwko pokazom „Golgota Picnic” w Polsce, w Londynie oprotestowano pokazy „Exhibit B” Bretta Baileya. Reżyser stworzył współczesną replikę ludzkich zoo, czyli imitacji indiańskich i afrykańskich wiosek, w których umieszczano półnagich tubylców. Do połowy XX wieku stanowili oni atrakcję światowych targów. Mimo iż reżyser tłumaczył, iż jego „intencją było uświadomienie ludziom systemów rasizmu, uprzedmiotowienia i dehumanizacji”, dzieło uznano za rasistowskie. W wyniku protestów Barbican Centre odwołał pokazy.
28 maj
Instrumentalizacja sztuki
To, co szokuje, pozostaje w pamięci, dlatego pewne formy szoku wykorzystuje się zarówno w reklamie, jak i w mediach. Za pomocą szoku przekazuje się informacje i kreuje gusta klientów. Czym jest kultura szoku, w której żyjemy? Jak teatr się w nią wpisuje? Przytaczając konkretne przykłady, pokażemy strategie marketingowe rządzące współczesnym światem teatru, a także mechanizmy użycia sztuki, jej instrumentalizacji w konfliktach społecznych.
25 czerwca
Podsumowanie cyklu
Minione:
25 września
Etos awangardy
Po skandal, jako narzędzie oddziaływania na widzów, sięgnęła po raz pierwszy świadomie historyczna awangarda. Jej działania miały służyć odnowie sztuki, otwieraniu widzów na to, co radykalnie nowe. Futuryści, dadaiści, surrealiści uważali się za zwiastunów przyszłości, przygotowywali innych na to, co niedługo miało stać się powszechne. Słuszność swoich racji mierzyli siłą oporu tych, których chcieli nawracać. Przywołamy awangardowe praktyki wykorzystujące szok, pytając o to, czym jest etos awangardy i jak dziś przenika nasze myślenie.
23 października
Skandal jako wydarzenie społeczne
W Polsce najgłośniejsze skandale teatralne dotyczą dzieł podejmujących dyskusję z tradycją narodowo-katolicką: od futurystycznych hec z początku XX wieku, przez „Apocalypsis cum figuris” po „Golgota Picnic” i ostatnio wystawioną „Klątwę”. Jakie przeobrażenia w obrębie sztuki i społeczeństwa skandal ujawnia w Polsce, a jakie w innych kontekstach kulturowych? Dlaczego w innych kontekstach skandaliczny zamach na pewien świat i jego porządek mógł doprowadzić do kulturowej zmiany, a w Polsce wciąż tkwimy w powtarzalności jednego gestu?
20 listopada
Skandal uwewnętrzniony
Jak mówi reżyser Jan Lauwers z Needcompany, poza granicami filozofii i psychologii jest już tylko szaleństwo i sztuka. Sztuka może wykraczać poza racjonalność, dotykać tego, co „nie-do-pomyślenia”, wejść w doświadczenie ludzkie, które nie daje się ująć w logiczne, pojęciowe struktury. Tematem wykładu będzie skandal jako wyzwanie rzucone rozumowi, model-przeszkoda niosąca wartość poznawczą, choć nie jest to poznanie racjonalne. O takiej wartości skandalu pisał m.in. Søren Kierkegaard.
Wstęp wolny
Punktem wyjścia spektaklu jest spotkanie aktorów Teatru Żydowskiego z kibicami Legii Warszawa. Te dwie, jak zwykło się mniemać, mocno zantagonizowane grupy, mieszkające na co dzień w jednym mieście, mają szansę poszukać porozumienia ponad przypisywanymi im podziałami, przy użyciu teatralnych narzędzi. Postarają się odpowiedzieć na pytania o motywy, sposoby i korzyści z budowania silnych wspólnot i sprawdzić, czy istnieje między nimi konflikt realny czy tylko wyobrażony. Twórcy będą pracować na stereotypach dotyczących kibiców – grupy bardziej różnorodnej niż zwykło im się to przypisywać – a także społeczności żydowskiej, obrosłej nie mniejszą ilością uproszczeń. Teatr, sztuka żywa i czujnie reagująca na rzeczywistość, to bezpieczny grunt, można budować na nim fikcję, która ma szanse stać się rzeczywistością.
20-22.12 godz.20:00
Scenariusz i reżyseria: Michał Buszewicz
Dramaturgia: Sebastian Krysiak
Scenografia i kostiumy: Anna Met
Choreografia: Katarzyna Sikora
Muzyka: Kuba Wandachowicz
Reżyseria świateł, video: Jakub Laskowski
Asystent reżysera: Piotr Wiszniowski
Asystentka scenografa: Sandra Stępień
Obsada: Ryszard Kluge, Joanna Rzączyńska, Małgorzata Trybalska, Jerzy Walczak, Piotr Wiszniowski
Kibice: Elwira Szyszka, Tomasz Jakubczyk, Sławomir Stefaniuk
Produkcja: Teatr Żydowski w Warszawie
Milczenie Syren
„Śpiew stanowi o sile syren, a praca z dźwiękiem pod ich urokiem to perwersyjne marzenie niejednego muzyka. Sam chciałbym posiąść syrenią moc i zawsze umieć uwodzić publiczność. Wymagałoby to jednak bezwarunkowego otwarcia się na ciemne strony własnej podświadomości. Spotkanie z syreną to spotkanie z sobą samym, z najbardziej czułym i delikatnym, a jednocześnie podlegającym autocenzurze fragmentem własnego, schowanego ja. Niech więc to będzie koncert-wyzwolenie: z jarzma konwencji, gatunków, przyzwyczajeń czy oczekiwań. Niech to będzie koncert-hybryda, tak jak hybrydą jest syrena. Patrzmy syrenie w oczy i słuchajmy jej. Słuchając jej, słuchajmy siebie. Dajmy się uwieść polifonii głosów człowieka, wiolonczel, mieszkańców oceanu. Niech Saariaho wciągnie w wir i rzuci urok, niech Kafka sprawi, iż syreny zamilkną, niech Sikorski zrekonstruuje ich melancholijną pieśń, niech Hendrix omami nas i wessie pod wodę, niech Schubert zmieni syrenie płeć, niech Glass skaże na dryfowanie, a Buckley niech udowodni, że nie da uchronić się przed syrenami.”
Michał Pepol
29.12 godz.19:00
30.12 godz.19:00
30.12 godz.21:00
Wykonawcy:
Magdalena Cielecka – głos
Michał Pepol – wiolonczele, pianino
Wieloryby
Scenariusz i program: Michał Pepol
Realizacja dźwięku i obrazu: Robert Migas
Realizacja swiateł: Patryk Adamski
Kostiumy: Monika Kaleta
Program:
Kaija Saariaho – Spins and Spells (1997)
Franz Kafka – Milczenie syren
Tomasz Sikorski – Milczenie syren (1986/87)
Jimi Hendrix (arr. M. Pepol) – 1983… (A Merman I Should Turn to Be)
Franz Schubert/Johann Wolfgang von Goethe (arr. M. Pepol) – Erlkönig
Philip Glass – Orbit (2013)
Tim Buckley/Larry Beckett (arr. M. Pepol) – Song to the Siren
Projekt powstał z inspiracji wystawą „Syrena herbem twym zwodnicza” na zamówienie Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Premiera koncertu odbyła się 8 czerwca 2017 w MSN.
Bilety: 30 zł
240 komentarzy